Што кога некој близок повеќе го нема?

Lele luge neznaete kolku mi e tesko koga gi citam postovive duri se custvuvam kriva sto ja otvoriv temava da mozete da se sekavate na rabotite sto vipravat bolka vo srceto mnogu dobro znam kako vi e i se socustvuvam so site vas!

јанаххх, нема потреба да се чувствуваш виновна за темава, знаеш не може секогаш да разговараме за убави и интересни теми, некогаш треба да ја отвориме душата и да ги исплачеме и оние кои повеќе не се со нас, а кои заминале неочекувано...
во текот на животот ние луѓето учиме да се справиме и да се носиме со болката. некои плачат постојано, некои не пуштаат ни солза, но секогаш тие работи поврзани со умирањето се болни и тешки.
до 26 години не бев видела како изгледа починат човек.
се случи после нашето доаѓање од одмор, после два дена исполнети со смеа до солзи, изненадно , седејќи на стол на тераса, да почине свекор ми. го гледав и незнаев што треба да правам, неможев да реагирам. го сакав премногу и ми беше тешко што не успеав да поминам повеќе време со него, оти беше, ПРЕКРАСЕН. навистина.
во меѓувреме починаа баба ми, тетка ми, чичко ми , не отидов на погреб оти млада невеста не требало да оди на такви работи, и од она што ќе го објаснам подоле, сакам да кажам дека НИШТО ВО ЖИВОТОТ НЕМА ВРСКА И ДЕКА НЕ ТРЕБА ДА СЕ СЛУШААТ РАЗНИ КОМЕНТАРИ ОД ЛУЃЕТО.знам дека згрешив што не отидов на последното испраќање и денес ми е навистина криво за тоа.
најмногу ме погоди кога почина внук ми од братучед ми, на само 18 години во страшна сообраќајка кај фабриката на Иноспектар, на ден Петровден. и ден денес тоа не можам да го прежалам, долго време бев како изгубена и само кај него ми одеше паметот. го расневме со сестра ми и го скавме како брат, оти немаме брат. ме изнесуваше на свадбата и постојано не засмејуваше.
бев трети месец трудна кога свекрва ми почина. знаеше дека ќе имаме бебе, ама не дочека. на погреб мораше да се оди, иако трудна, оти нели во куќа ти била.
поентата ми беше дека иако бев трудна, мораше и требаше да одам. незнам на кого му беше гајле во тие моменти дека сум трудна,ама нема врска, дури на моменти се почувствував како јас да сум виновна што женава си заминала, а јас не родив дете дури била жива.
одењето или неодењето на погреб нема врска со бебето што се носи, значи во оваа ситуација сум морала да одам на погреб, а кога починале другите ми драги личности, не бивало да одам, оти сум била млада невеста, а не трудна.
од денешен аспект ми е криво за некои постапки што ги правев слушајќи други луѓе, па затоа денес правам како што мислам дека треба да биде. ако мислам дека треба да одам, ок, а ако не, ќе си седам дома и крај на приказната.
со текот на времето човекот отапува на болка, едноставно учи да живее со неа, е сега на некој му треба повеќе време, некој никогаш не учи да продолжи да живее...но, добро е да се мисли на оние кои прерано заминале, да се сетиме на она што го оставиле, а факт е дека тие повеќе никогаш нема да се вратат, а ние мораме да продолжиме понатаму, да се посветиме на оние кои се живи и со нас, барем ова време додека сите сме на светов.
и навистина, сите сме гости на овој свет...
благодарам што ме ислушавте, одамна не сум си ја отворила вака искрено душата.

Сите ние сме души. Како и сите ние, така и нашите пријатели и најблиски се повикани некаде на друго место на забава, на која вечно ќе владее веселбата. Овој пат ним им бил радот и затоа заминале пред сите нас. Па и не би било соодветно да тргнеме сите заедно, затоа, зошто да жалиме, набргу ке одиме по нив и знаеме каде ке ги пронајдеме.
Затоа, не тагувај премногу за саканите што те напуштаат. Тие не се мртви, туку штотуку го завршиле патувањето на кое секој од нас мора да помине. И ние самите мораме да отидеме до тие возвишени места на средби на кој сите се собираат и во таа сеопшта средба на човештвото, да живееме заедно во некоја друга состојба на суштеството!!!

Temata mozebi e tazna, megutoa ni sluzi kako nacin da se iskazeme da si go otvorime srceto koga ni e tesko...koga nemozeme pred drugi da se isplaceme...koga ni treba poddrska... i so cista dusa da si kazeme za se loso sto ni nosi zivotot, nekogas mn e polesno preku pisuvanje da si kazes se sto imas otkolku da govoris, mn e polesno pred netolku poznati prijateli da se isplaces kako pred site ovde vo forumov bidejki site soocustvuvaat so secija nesreka,nudat bezuslovna uteha, ne bodrat da prodolzime i vo najteskoto...a denes retko koj toa go pravi...

ve sakam prekrasni luge ima na ovoj forum so iskrena dusa!

I lugeto od forumov te sakaat tebe :kis heart: :big hug:

Јас ја загубив мојата мајка пред 10 месеци.Имаше 43 години...Прочитав многу постови кои пишуваат дека ако ја загубат својата мајка неможат да се помират....Како преживеав јас???Нема ништо полошо од тоа...И да има 90 години сепак ти е мајка....

Normalno deka ke preziveeme preku sve tuku kako e prasanjeto jas mislam deka koga bi doslo red za takvo nesto deka zivotot ke mi se promeni 100 posto i neznam stvarno kako bi go prebolela toa! (nikako). Iako covek e svesen za sve deka toa site ne ceka kolku e tesko neznam sto da kazam....

Diana mnogu mi e zal za tvojata zaguba...nema zborovi na uteha vo tie momenti, no i podocna koga mislime deka sme podzboravile, teska e sekoja pomisla. Site sme izgubile bliski i dragi lugje, no navistina majka e edna...nesporedlivo e. Samo morame da bideme jaki zosto i nie za brzo ke staneme majki...

Тогаш во такви моменти треба да се биде издржлив ама некогаш неможеш да се помириш,ја зеде Господ 1 и пол пред мојата свадба(која не се одржа,нормално).....Има секогаш од лошо полошо.Не ме виде во бело,нема да го види своето прво внуче кое ке пристигне за 2 и пол месеци....Затоа секогаш да се помирувате со некои на кои стварно му е потешко од вас и да се тешите.....Јас се тешам со тоа дека на некој му е потешко од мене....Дека има и полошо...Бидете сите здрави и живи не се нервирајте за ситници,чувајте го вашето здравје не дозволувајте да го изгубите....Поздрав

tesko e koga ke zagubis nekoj blizok
mene i den denes mi fali tatko mi iako pominaa veke 25 godini otkako pocina
samo ,zivotot prodolzi, ne zastana

Нине.. морам да ти кажам дека солзи ми дојдоа од твојот пост.. а исто и од постовите погоре што ги прочитав... Потполно се согласувам со повеќето од вас.. и секојпат.. најубаво е да го пратите срцето тоа ќе ви го даде правиот патоказ.. нашите родители секојпат го сакале и ќе го сакаат најдоброто за нас и нашата среќа па затоа ќе ги повторам зборовите на Нине, свадба со зурли и тапани нема да ги врати вашите најмили.. но може да ги направи горди и среќни поради вашата среќа... Среќно!

Bubale i Nine...moi sograganki samo daleku pomali...zivotot e onakov kakov sto e...nekogas ke imame padovi nekogas podemi....cel zivot ke odime gore -dolu...treba da se naviknime....Sekoj saka da sme stalno po nagorna linija ali togas sve bi bilo idealno....Ne znam kako vi e vo dusata posto ne sum izgubila roditel,ali pretopstavuvam deka e tesko i cudno....i ne mozete da se naviknete deka osobata veke ja nema...
Megutoa mora da prodolzite da ziveete posto i roditelot toa bi go sakal...
Ete Nine ti si bremena,imas cel sega da si majka...Toa e!! eden zivot se gasi...drug se sozdava....takov e zivotot....
Bube i za tebe e isto...ke si bide sve po red..mlada si.....napravi si veselba samo za najbliskite...ne mora veselbi i tapani....ke si imas i ti bebence ...taka sto ke prodolzis da mu se raduvas na zivotot!!!
Pozz od mene

бубале ти го читам постот и плачам. ама само тоа ми остана. ме потсети на тоа што ми се случи на мене.
пред скоро осум месеци почина мојот татко ( мојата најголема подршка, мојот најдобар пријател и човекот кој го сакав најмногу на свет) а јас бев во девети месец. ни отиде за час од не ми е добро ме боли главата.
јас се породив само три дена откако почина, се роди филип кој е скината глава негова, во црти на лице во однесување во се.
јас не бев ни на погреб да го испратам како што треба бидејќи бев во систина.
сега ке правиме крштевка, ама нема како што ке правевме да беше жив, туку да си одбележиме. значи без тапани и слично.
сигурна сум и да има тапани не е страшно, па секако тој би сакал да прославиме како треба, ама нас душата не ни дава.

vremeto leci se

ne pisuvaj se so golemi bukvi

Diana напиша:

Тогаш во такви моменти треба да се биде издржлив ама некогаш неможеш да се помириш,ја зеде Господ 1 и пол пред мојата свадба(која не се одржа,нормално).....Има секогаш од лошо полошо.Не ме виде во бело,нема да го види своето прво внуче кое ке пристигне за 2 и пол месеци....Затоа секогаш да се помирувате со некои на кои стварно му е потешко од вас и да се тешите.....Јас се тешам со тоа дека на некој му е потешко од мене....Дека има и полошо...Бидете сите здрави и живи не се нервирајте за ситници,чувајте го вашето здравје не дозволувајте да го изгубите....Поздрав

Draga Diana jas neznam kako da te utesam prvo majkati sega Vilijam znaci ne e fer! Moras da bides hrabra i da prodolzis ponatamu! Iskreno mnogu najmnogu mi e zal!

Lele Jana,aman....Sega i ovaa informacija :cry: :cry: :cry: Boze kolku li ova i pagja tesko na Diana...Mi nedostiga na forumov,mnogu,mnogu... :cry: :cry: Sakam da i se javam,ama neznam veke sto e umno... :cry: :cry: :cry:

mamazako напиша:

со текот на времето човекот отапува на болка, едноставно учи да живее со неа, е сега на некој му треба повеќе време, некој никогаш не учи да продолжи да живее...

Токму ова сакав да го кажам - дека времето не лечи, туку човек се навикнува да живее со болката (по некого),
таа станува секојдневие... таа е "добро утро", но по некое време без солзи... значи веќе сме се навикнале да се будиме и да го
започнеме новиот ден со таа болка. Мене и најрадосните моменти сега ми се исполнети со таа болка, но успевам да се насмевнам...

Тоа што нема да те убие, те прави посилен!
На 5-ти јуни, значи вчера се навршија 14 год. од смртта на татко ми!
Се уште ми недостига.
Кога ќе порасне Јована, ќе знае зошто се вика Јована!

Пред неколку години почина една моја многу драга личност на која и се воодушевував на храброста, издржливоста и љубовта кон животот. Беше огромен шок за нас иако знаевме каква дијагноза има. Таа беше најдобрата другарка на мајка ми како сестри беа и делеа се. Нејзините деца кои се две и три години помлади од мене секогаш ги гледав како мои браќа. Неможев да се помирам со мислата дека ја нема повеќе и неможев да си замислам да ја нема на начите заеднички средби (семејни). не знам можеби затоа што знаев дека сега повеќе не чувствува болка и не се мачи не не гледа нас како патиме по неа, на мене ми дојде мислата дека таа е на некое место акде што нема болка и каде што има поголема потреба од неа отколку тука кај нас. Ние сепак сме заедно, се дружиме се уште, се поддржуваме, ја имаме истата близост како таа да е тука, знаќи нејзината мисија на оваа земја е завршена и таа сега е на место каде ке има нова мисија и каде ке може да даде свој придонес за поубаво утре. Навистина оттогаш некако ми олесни на душата, иако се уште ми недостига страшно многу и сеуште кога ке отидам таму на гости ми излетуваат зборови како „Еј а каде е тетка Ане? или тетка Ане брзо ке се врати?“ Верувајте секогаш кога ке помислам на неа ми наидуваат солзи на очите ама тоа е таа има нова поубава „мисија“.
навистина некогаш животот знае да биде мнооооооооооооооогу суров, ама сепак верувам дека се се случува поради некоја причина.

D-r Lidija Pazdrijan напиша:

Lele Jana,aman....Sega i ovaa informacija :cry: :cry: :cry: Boze kolku li ova i pagja tesko na Diana...Mi nedostiga na forumov,mnogu,mnogu... :cry: :cry: Sakam da i se javam,ama neznam veke sto e umno... :cry: :cry: :cry:

Jas znam deka i paga tesko na Diana Lide ama kako i site drugi sakav da i izrazam socustvo nemav nikakva losa namera, naprotiv mi e mnogu mnogu zal!

Ех девојки колку сум само навикната на тага....Многу ми пага тешко ова но мора и ова да се помине како и сите други работи.Имам 24 години а колку ли поминав????До кога ли Господе,има ли крај на сето ова??На кого згрешив толку??Колку повеке сум добра толку повеке страдам....... :cry: :cry:
Многу ми значи што сте со мене на некој начин во овие моменти............Ве сакам!!!

I nie te sakame tebe i kako sto imas napisano deka nie treba da bideme jaki vo teski situacii taka i ti treba da bides jaka! Nemoj da mislis deka si mu zgresila nesto na gospod toa e taka neznam za mene sve vo zivotot e sudbina kako trebalo da bide ke bide nie kolku i da se trudime! Te guskam i bacuvam!

Diana напиша:

Ех девојки колку сум само навикната на тага....Многу ми пага тешко ова но мора и ова да се помине како и сите други работи.Имам 24 години а колку ли поминав????До кога ли Господе,има ли крај на сето ова??На кого згрешив толку??Колку повеке сум добра толку повеке страдам....... :cry: :cry:
Многу ми значи што сте со мене на некој начин во овие моменти............Ве сакам!!!

Диана, ти си навистина храбра! Јас неколку месеци не можев да седнам пред компјутер...
Не си згешила никому и затоа ќе бидеш понатаму среќна, верувај ми

Draga Diana,jas mojata majka ja zagubiv koga imav 17 godini i so mojata pomala sestra ostanavme da ziveeme so tatko mi.Ja zagubiv koga najmnogu mi trebase ,mi trebase i koga se omaziv i koga se rodi moeto since a mi treba i sega koga cekam da se redi i ova bebe, sega najmnogu mi treba.I po 11 godini jas seuste mislam na nea i pred spienje ponekogas znam i da zplacam ZOSTO TOLKU MNOGU MI NEDOSTIGA